radicalisering bij jongeren

Radicalisering bij jongeren

Radicalisering bij jongeren: een methodiek om te signaleren en jongeren te kunnen benaderen.

De afgelopen maand is de wereld opgeschrikt door de wrede aanslagen in Frankrijk. Acties die het gevolg zijn van een toenemend botsende denkbeelden over de plaats van geloof in de samenleving, maar ook over de grote afstand tussen mensen uit verschillende culturen. Op zich is dat bepaald niet nieuw. Wel kan je stellen dat door de globalisering in de straat te zien, we elkaar tegenkomen en dat tegenstellingen snel zichtbaar worden. Doorgaans vinden we met elkaar een oplossing om de samenleving toch aantrekkelijk te houden, maar van tijd tot tijd gaat dit helemaal mis.

 

radicalisering bij jongeren

Lees meer

… Vrijwilligerswerk

studenten als impuls voor burgerkracht

Er wordt op dit moment veel werk gemaakt van het toe leiden van jonge mensen naar vrijwilligerswerk. Op de eerste plaats betekent dit dat zij een rol nemen in het organiseren van zaken binnen hun opleiding, hun studentenvereniging  of hun sportclub.  Op de tweede plaats betekent het dat jonge mensen een rol op zich nemen bij het tot stand brengen van activiteiten voor anderen. Ze rijden op de wijkbus, ze organiseren een straatspeeldag of zijn actief op een basisschool. Wanneer we als maatschappij van mening zijn dat integratie tussen verschillende sociale groepen en leeftijdsgroepen van belang is om de sociale samenhang te optimaliseren, lijkt het goed om te bekijken hoe dit kan worden gestimuleerd.

Elke woningcorporatie is bekend met de levenscyclus van haar bezit. Nieuwe huizen worden oud, worden gerenoveerd en worden tenslotte vervangen door nieuwbouw. Een proces wat naast bouwkundige en financiële kennis ook een organisatorische uitdaging is. Met name de periode van uitverhuizende bewoners en tijdelijke leegstand is er één waar de nodige creatieve oplossingen nodig zijn om de leefbaarheid te waarborgen. Het is daarom zaak om te zoeken naar een vorm waarbij de samenhang tussen vertrekkende oude en tijdelijke nieuwe bewoner optimaal wordt benut.

Een van die creatieve oplossingen kan zijn dat huizen die leegstaan niet worden dichtgespijkerd of tijdelijk worden bewoond door een (anonieme) anti-kraak organisatie maar door studenten die in ruil voor geen of lage kosten hun bijdrage leveren in de vorm van bijvoorbeeld zo’n 20 uur vrijwilligerswerk per maand.

Veel meer dan de andere vormen van tijdelijke bewoning laat deze aanpak zich op een positieve manier sturen wat enorme gevolgen heeft op de overgebleven bewoners en op de leefbaarheid in het gebied.

Ik ben bijzonder geïnteresseerd in dergelijke projecten. De komst van veel jonge mensen in een relatief klein gebied zal leiden tot een verschuiving in het sociale klimaat van de buurt en het volume vrijwilligersaanbod zal alleen dan effectief ingezet kunnen worden wanneer dat heel zorgvuldig wordt begeleid. Mijn ervaringen als docent en stafmedewerker aan de Hogeschool Rotterdam, mijn contacten met de Haagse Hogeschool en mijn ervaring met het beleidsmatig en operationeel jongerenwerk in Den Haag met al haar vrijwilligerswensen, maken dat ik er van overtuigd ben dat ik een dergelijk project tot een succes kan maken. Immers het is noodzakelijk om de deelnemers zorgvuldig uit te kiezen. Jonge mensen die optimaal gemotiveerd zijn om deel te nemen aan en de noodzaak om deze motivatie met coaching en training tot een succeservaring te maken voor student en omgeving.

… Van verzorgingsstaat tot participatiemaatschappij

 

Een hele verzameling aan maatschappelijke veranderingen trekt over ons heen. De verzorgingsstaat lijkt steeds verder te worden afgebouwd en steeds meer zaken dienen mensen zelf, met hun familie of met hun buren te regelen.

Is dit nu allemaal het gevolg van de crisis die maakt dat de budgetten van de overheid zover zijn gereduceerd of is het beleid wat al gedurende lange tijd is voorbereid.

Binnenkort een uitgebreider artikel maar voor dit moment een presentatie waarin de hoofdlijnen worden verklaard.

[gview file=”http://www.harryvrins.nl/wp-content/uploads/2013/03/van-verzorgingsstaat-naar-participatiemaatschappij2003.ppt”]

… De kanteling

 

In de 18de  eeuw was er een enorme afstand tussen de burger en zij die het land bestuurden. Gevolg daarvan was een maatschappelijke twee of eigenlijk veel-deling. De bestuurders dreven handel en voerden oorlog. Het volk had daarin geen eigen rol. Zij waren in veel gevallen uitsluitend slachtoffer. Een van de gevolgen was dat burgers alle problemen met elkaar oplosten. Deels binnen de familie en deels met alle burgers in de straat en de stad. Pas in de 20ste eeuw is de overheid zich gaan richten op “het volk”, iets wat na de 2e wereldoorlog groot is aangepakt. In de 80er jaren werd duidelijk dat ook aan sociale zorg en zekerheid een grens diende te worden gesteld. Het was wenselijk dat burgers weer veel meer zaken zelf ( tenminste in eerste instantie) op gingen pakken.

Dat was wel een vreemde beweging voor een overheid en in elk geval een die een zorgvuldige begeleiding veronderstelde. Echter het proces verliep zo traag dat delen van het traject al weer waren afgesloten (Melkert en ID-banen) terwijl een ander deel nog maar net begonnen was (welzijn Nieuwe Stijl, de WMO).

Twee namen duiken in dit proces steeds weer op. Philip Idenburg en Anthony Giddens.

150px-Anthony_Giddensprof. dr. Ph. A. Idenburg Lees meer

… De piramide


Hoe verdelen we de verantwoordelijkheden binnen de WMO?

Zonder dat het zo nadrukkelijk werd voorzien is met de sociale vernieuwing in de ‘90er jaren het eindspel ingezet van de verzorgingsstaat. Iets wat terecht begon om de burgers weer opnieuw de ruimte te geven hun eigen verantwoordelijkheid te nemen is uitgegroeid tot een heel andere kijk op de verdeling van verantwoordelijkheden tussen overheid en burger.

In de periode beginnend na de 2e wereld oorlog en doorlopend tot ongeveer 1990 is de verzorgingsstaat op de kaart gezet. Gaandeweg is een heel pakket aan wetten en voorzieningen gemaakt waarmee de burgerij werd beschermd tegen bijna elke vorm van maatschappelijke uitval. Naast alle het goede wat hiervan het gevolg was, ontstaat er groeiende ambtelijke organisatie, worden burgers nauwelijks uitgedaagd om zelf te handelen en nemen de kosten voor de schatkist toe.

Lees meer

… Samenleven nieuwe stijl

Met de toenemende liberalisering van zijn de maatschappelijke verwachtingen die de overheid heeft van de burger geweldig verschoven. De verzorgingsstaat (de staat is verantwoordelijk…) heeft plaats gemaakt voor een welvaartstaat (de staat faciliteert, de burger is verantwoordelijk). Dat betekent dat burgers, samen met hun netwerkpartners (familie, buren, verenigingen) zo’n 80% van de hen betreffende zaken zelf dienen te regelen. Voor de laatste 20% zijn er collectieve voorzieningen of is er professionele steun op maat.
Voor de van ouds “kwetsbare groepen” liggen die getallen naturlijk wel wat anders maar het idee is gelijk. Dit betekent een geweldige ommezwaai voor burgers maar ook voor welzijnswerkers en de opleidingen. De eerste groep zal zich actiever moeten opstellen en de tweede groep juist terughoudender.

Dit heeft gevolgen voor de sociale opleidingen. Steeds opnieuw zal de nieuwe professional dienen te kijken naar wat mensen zelf kunnen (leren) en waar ondersteuning nodig is. De werkers die ingesteld zijn op verzorgen zullen ruimte moeten maken voor werkers die willen onderwijzen en trainen. Ruim 60 jaar na datum krijgt Maria Montessori toch nog gelijk; “leer mij het zelf te doen”.

Mijn bureau wil (welzijns)organisaties, zittende werkers, sociale opleidingen en iedereen die een rol wil nemen in het nieuwe denken ondersteunen om de stap te maken.